Tülin Onat Resminin Dili, Söylemi
Prof. Dr. Ümran Bulut
Resim sanatının Batı kökenli gelişimi bazı belirgin resimsel öğelerle açıklanabilir. Çoğu kez izm ve ekol olarak adlandırılan bu özellikler aynı zamanda da birçok yörünge ve yönerge içerirler. İzmler ve ekoller özellikle figüratif resim geleneğinde tek üretim dayanağı olmuşken soyut sanat dikkat çekici farklılıklarıyla öznel bir dili öngörmüştür. Soyut resmin kaynağında doğaya benzetme endişesi yoktur, hikaye yoktur, imgesellik yoktur; resim yapmak beyinsel bir süreç işidir, doğaldır. 1900′ lerin başında oluşan bu bilgi ve bu eğilim aralıksız süre gider ve günümüzde de kullanılır. Özgün resim yapma farkındalığı kazandıran soyut resim dili öncelikle alışılmış tüm görüntülerden sıyrılmayı önerir. Yeni formlar, yeni derinlikler, yeni renk- ışık lekeleri, yeni ritimler, yeni armoniler…
Ressamlar soyut anlayışlarında öz- biçim birlikteliğini destekleyecek renk ve doku armonilerini kendileri belirlerler. Teknik araçları da kendileri seçerler ve uygularlar. Böylece resim yapmak tam bir özgürlük alanı olur. Tıpkı T. Onat’ın soyut resimlerinde görüldüğü gibi daima özgün bir görüntüyle buluşmayı önerirler. Ritmik arayışlarda, geometrik biçimlerde ya da tanımsız farklı lekelerde, hareketlerde, bölümlerde ve çizgilerde.
Dokusal bir parça ya da bir yarık veya bir biçim defalarca ve belli yönlerde aralıklarda sıralanarak,serpiştirilerekOnat resminin kurgusunu oluşturabilir. Yinelemeliyiz ki; Onafın hiçbir şekli anlatımının bir simgesi ya da imgesi değildir. Parçalar sadece tekil varlık alanından çıkıp bütüne varmaya kilitlenmiş ayrıntılardır. Yarıklar ve kesilenler yüzeyi en derin bölgeye doğru derinleştirirken bir başka tuvalde yüzeyde ve sürekli başka alanlara yönlenecek birçok yolun önünü açabilirler. Adeta oyun oynarlar, dans ederler. Onlar için durmak hiç yoktur. Tekrarlar ve süreklilikle önemli bir hareketlilik kazanan yüzeyler için genelde uygulanan tek renklilik bir anlamda sadelestiricidir. Bu noktadaki amaç, az olandan yola çıkıp ritmi hızlandırmak ve bütüne ulaşmaktır. Parçaların yönlenişine göre sonsuzu çağrıştıran bir düzendir Onat’ in resmi. Sonsuzluk arayışıdır. Renklere gelince, onların psikolojik özelliklerine birer gönderme ile yaklaşılmahdır. Neden en derinlerde morlar var diye sormak, bir konuya kolayca açıklık getirebilir, mavilerin en sakinleştirici etkileri ya da neden yaldız kullanılmıştır, düşünülür.
Tülin Onat resmi ile bazen karmaşanın en dibinde, bazen çığlığın doruğunda hissetmek bazen de müziksel bir tını harmonisini yakalamak en doğal yaklaşımdır; öyle de olur.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
The Language and Discourse of Tülin Onat’s Art The Western rooted development of the art of painting can be explained with some distinct elements. These features, which frequently emerge as isms and schools, also contain several trajectories and directives. Whilst isms and schools were the only basis of production, particularly in the tradition of figurative art, abstract art envisaged a subjective language with striking differences. In essence abstract art is not concerned with imitating nature. Nor is there a story or fictitiousness. Painting is a mental process. It is
natural. Emerged in the early 1900’s, this knowledge and inclination continue intermittently and remain used today. The language of abstract art brings about awareness on creating original paintings and it primarily suggests eluding all common imagery. New forms, new depths, new colour-light marks, new rhythms, new harmonies and so forth…
In their abstract perceptions artists take the liberty of determining the colour and texture harmonies that support the unity of essence and form. They also choose and use the technical tools of their preference. In such instances painting truly becomes a realm of freedom. They suggest that the audience will unfailingly encounter an original image, just like the abstract works of T. Onat. Whether in rhythmic pursuits, geometric forms or in undefined different marks, movements, sections and lines…
The construct of Onat’s art could consist of a textural piece, a crevice or form that has been either lined at certain angles with specific intervals or scattered. Something has to be reemphasised -neither of Onat’s forms are a symbol or imagery of her expression. Pieces are merely details locked on leaving the singular existential realm to arrive at the whole. Crevices and interrupted lines that take the surface deeper can on another canvas, equally provide access to other areas that could head in many directions. They literally play a game or do a dance. There is simply no stopping for them. Monochromaticity on surfaces that have gained significant momentum with repeats and continuity usually gives a purifying sensation. The purpose here is to start off with little, increase the rhythm and eventually reach the whole. Depending on the direction of pieces, Onat’s art has an order that evokes infinity. This is a quest for infinity. As for the colours, one needs to approach colours in reference to their psychological characteristics. Pointing a question about why purple dominates the depths might easily shed light on a certain issue: One might think of the soothing effects of blue or why the artist used veneer.
Sometimes the most natural approach to Tülin Onat’s art is to delve into the depths of chaos, feel at the peak of a shriek and at times capture harmony in musical resonance; and that is how it is.
Professor Ümran Bulut